benim için sıradan bir gündü, her sabahki gibi uyandık, hazırlandık, kardeşimi okula bıraktım, ama onlar için her sabahki gibi değildi, okula girmeden önce bir süre okul bahçesinde her sene dinleye dinleye ezberledikleri şiirleri tekrar dinlediler, üzülüyormuş gibi yaptılar, neden üzülsünler ki, tanımıyorlar bile atatürkü, tanıdıkları sadece şiirler, sloganlar...
hergün birileri ölüyor, ölüme de alışıyor insan, acılar hep öyle taze kalmıyor, her sene üzülüp ağlamamızın beklenilmesi ne kadar mantıklı ki.
9 kasım 2009, arkadaşımın dedesinin vefat ettiği gündür, 10 kasımda cenazesine gittik, bir gün hüngür hüngür ağlayınca ertesi güne gözyaşı bile tükeniyor insanın, bayramda yokluğunu hissedip içlenecekler, seneye bugün onu hatırlayıp üzülecekler, ama ertesi sene hatırlarlar mı acaba, ya da hatırlasalar bile içlerini ne kadar acıtır, hep ilk günkü gibi taze kalır mı?
hergün birileri ölüyor, ölüme de alışıyor insan, acılar hep öyle taze kalmıyor, her sene üzülüp ağlamamızın beklenilmesi ne kadar mantıklı ki.
9 kasım 2009, arkadaşımın dedesinin vefat ettiği gündür, 10 kasımda cenazesine gittik, bir gün hüngür hüngür ağlayınca ertesi güne gözyaşı bile tükeniyor insanın, bayramda yokluğunu hissedip içlenecekler, seneye bugün onu hatırlayıp üzülecekler, ama ertesi sene hatırlarlar mı acaba, ya da hatırlasalar bile içlerini ne kadar acıtır, hep ilk günkü gibi taze kalır mı?