evinde oldugunu anladigin anlar

kıbrıs veya uzakta öğrenci olanların çokça içine düştüğü ve bir oeh kimi zamanda off dediği anlardir.

baba kişisinin,içeri ki odadan sesinin duyulmasıdır...

-eşşoleşek,kıs şu sesini...

-ne anlıosan şu anırmadan...

-biraz sokağa çık be,ne bok var şu evde,sabahtan akşama evdesin...

vs...

anlayabilmek için pekde zeka gerektirmeyen anlardır. zaten öğrencilik hayatı da genellikle evde geçmektedir. ancak parkda ,köprü altında, otelde yada yurtta kalan kişiler için evin özlemi falan filan ankettir işte yaww....

annenin o güzel yemeklerinden yemek,babanın kucagına oturup sıkı sıkı sarılabilmek,kardeşle tatlı didişmeler yaşamak,tüm ailenin bir arada olması ve daha bi çok an

misafirliğin bitip evin ferdi olduğun anlaşıldığı anlardır. o an itibariyle tatilin bitmesini bekleyip öğrenci hayatına geri dönme hayalleri kurmaya başlarsın. (bkz:misafirliğin kısası makbuldür)

bulaşık yıkamadığınız ev işlerini yapmadığınız an..ayrıca sabahları markete gidip ekmen ve gazete almakta buna dahil olabilir..

kendi yatagında uyudugun andır, çünkü hiçbir yastık senin başının şeklini almamıştır kendi yastıgın gibi, ya da hiçbir yorgan seni öyle kucaklamaz kendi yorganın gibi, uyuyamayacaksan bile kendi yatagında uyuyamamanın tadı bir başkadır