hayat ve ben

otuzbeşime bastım geçen hafta... ılk yarı bitti: hayat: 1... ben: 0... ama belliydi böyle olacağı... nicedir başlamıştı belirtiler:

yolda çocuklar "amca şu to­pu atıversene" diye seslendik­lerinde kuşkulanmıştım ilkin...

sonra saçlarımdaki beyaz tel­ler tescilledi yarı yolun ufukta göründüğünü...

baktım, lise fotoğraflarım sa­rarmış, sınıf arkadaşlarım yaş­lanmış. eş dost sohbetlerinde sağlık ve çocuk konuşulur ol­muş... seyahat ve aşk yerine...

gök gibi gürlemeye alışkın müzik setimin ses düğmesini kısar olmuşum, içimdeki uçurt­manın ipini çekercesine...

"bizim zamanımızda" diye başlayan nu­tuklar atmaya başlamışım mezuniyet törenle­rinde -hayret! daha dün değil miydi benimkisi?

yıllar yılı dudak büktüğüm 'ölümden son­ra hayat masalları' na kulak kabartmaya baş­lamışım gizliden gizliye...

ıple çektiğim haziranlara sırt çevirmişim.

yaşamın orta sahasına girmişim... irkilmişim...

ruhumun ikizleri yine çekiştiriyorlar kol­larımdan.

biri, "daha ne gördün ki" diyor yüzünde papatyalarla; "asıl şimdi başlıyor hayat,..! bundan sonrası rahat!"

lakin, "buydu işte görüp göreceğim" diye efkarlanıyor öteki... "2. yarı geçer hızla/yaşla­nırsın zamanla..."

yaşı genç olanlar 35'e uzak durduklarını sanarak, "sahi oldu mu o kadar? hiç göstermiyorsun" tesellisindeler...

35'le çoktan tanış olanlarsa "hayata hoşgeldin" pankartıyla karşılamadalar... ilk yarı sa­dece bir ısınmaymış meğer: asıl ikinci yarıda anlaşılırmış tadı, hayatın... kavganın... aşkın...

bense şaşkın... devre arası bilançolarındayım:

son dönemde, kimbilir kaç eski anıyı yaralı ele geçirdim, belleğimin derinliklerinde..?

kimbilir kaç kez kendime yakalandım, kendimden kaçarken... ve sustum vicdan sor­gularında... aksisedamla bile dertleşmedim.

meğer ne yaman serüvenmiş hayat?

bazen yediveren gülleri gibi bereketli... sanki hayat değil, körfez krizi mübarek: bir koyup, beş alıyorsun... yaşıyor, seviyor ve se­viliyorsun...

bazense kıtlıktan kırılıyor ortalık...şaşıp kalıyorsun...

oysa -herkes bilmezden gelse de-skoru belli oyunun:

30'larda dedeni ve nineni kaybe­diyorsun. 40'larında anneni ve ba­banı... ve 70'inde kendini...

şimdi devre arası/yolun yarısı...

bugüne dek ancak tanıştık hayat­la...

ben o'na kendimi tanıttım... o bana kendini...

göğsüme madalya gibi dizdim hatalarımı... (zaferlerim onlar be­nim... olgunluğumun yapıtaşları...)

...ve derin bir yara gibi sakladım başarılarımı... asansör çıkarken yukarı, dönüp bakmadım aşağı... dönmesin diye başım...

ben istikballe arkadaşım...

ne var ki yarım her şey... hayat da yarım, sevdalar da... daha diyeti ödenmedi sevinçle­rin... ihanetlerin hesabı sorulamadı... nazım'ın dediği gibi "kopardım portakalı dalın­dan/ ama kabuğu soyulamadı/ sevdalara do­yulamadı..."

"doydum" diyen görmedim ki zaten ben...

hiç doyulmaz ki zaten...

lakin gel de zamana anlat bunu...

sahi nedir bu telaş, bu kin? sanki ölüye can yetiştireceksin..

baktım ki ikinci yarı kapıda... ve hayatın ceza sahası yakın...

doldurdum bir kara kutuya 35 yılın hesabını. acılar, sancılar bir çekmecede, sevdalar diğerinde... bir yerde hüzünler ve korkular, bir üstte sevinçler ve zaferler... kat kat, dizi dizi dizdim kullanılmış takvimlerimi...

sabırla kapattım kutuyu, sevgiyle mühürledim ağzını...

ılk yarı bilançom o benim:

yangında ilk kurtarılacak... kazada ilk açı­lacak...

yarımlar tam olduğunda kara kutuyu açıp bakanlar teşhis koyacaklar halime... "çok mutlu olmuş, fazla yüksekten uçmuş zavallı" diyecekler, ya da "sebepsiz alçalmış... bile bi­le vurmuş kendini dağlara..."

fakat kara kutu ancak bir kısmını söyleye­cek hikayenin...

kalanı benimle gelecek...

dağların yamaçlarına savuracağım en mahrem hatıralarımı...

reyhanlar saklayacak sırlarımı..

skoru bir tek ege'nin suları bilecek... deni­ze kavuşabilirse eğer içimdeki nehir... hayat: 0... ben: 1

(bkz:can dündar)