mevsimin o ürkütücü halinin insan ruhunu ele geçirmesinin bir sonucudur. hafiften soğumaya başlayan hava, anlamadığınız anlarda aniden bedeninizi ürperti verir. gökyüzü, yaz mevsiminin son kırıntılarıyla güneşli gibi görünürken birdenbire gri renkli bulutların tecavüzüne uğrar. ağaçlar buna çok üzülür, sararıp solmaya başlar, aynı üzülen insanların saçlarının dökülmesi gibi, ağaçların da yaprakları öyle dökülür. sanki heryere gri bir ölüm yayılıyormuş gibi. kış mevsimi de hevesle ölecek olan doğayı gömmek için sırasını beklemeye başlar. sonbahar hüznün mevsimidir, renklerin solduğu, havanın soğuduğu, bulutların ağladığı... işte böyle bir anda, insan da hep kendi kaybettiklerini, yanında olmayanları, ulaşamadıklarını, özlediklerini hatırlayıp acısını sonbaharla birlikte daha da derinden yaşar. ruhunu teskin edecek güneş yoktur çünkü artık, ya da sokakta akşam sekizlere kadar oynayan çocukların eğlenceli gürültüleri. aksine kendisiyle birlikte ağlayacak, insanı ağlamaya teşvik eden gri bulutlar vardır. öyle bir ortam ki sanki depresyona girmek için özenle süslenmiş. bazı ruhlar da üstlerine üstlerine gelen bu korkunç mevsime direnemeyip kendi içlerine çekilirler, kendi üzüntülerine, bir depresyondur başlar.