aşılamayacak olandır ya da aşılacak bir gün ama ben göremeyeceğim.

herkes, açık ya da örtük, dilimize kadar işlemiş olan bu fobinin girdabı içinde ne yazık ki. homofobik olmadığını söyleyenler bile bazen düşüyor bu girdaba, ben misal. çünkü kullandığımız dile dahi işlemiş durumda iktidar ilişkileri.

aslında eşcinselliği bile yanlış yorumladığımızdan, daha doğrusu bilmediğimizden; misal her efemine tavırlarda bulunan kişileri eşcinsel olarak kategorize etmemiz, hatta bunu kimi ruh sağlığı bozuk insanların salt dikkat çekmek için yapmaları da göz önünde bulundurulduğunda pek de anormal veya yanlış bir tavırmış gibi de durmuyor ama her şeyden önce insan olduğumuzu unuttuğumuz için ya da bu bize unutturulduğu için farkında dahi değiliz aldığımız tavrın. insanlara dünyanın çivisinin çıkmadığı, insan olmaktan çıktıkları yüzlerine tokat gibi vurulmalı sanırım homofobinin aşılabilmesi için, tabi içlerinde azıcık da olsa insani duygulardan eser varsa. hak mak, yasa car curt fasa fiso bence, devlet denen edevat sensiz bensiz bir hiç di mi, önce sen, ben aşalım şu fobiyi, gelir gerisi. uzun lafın kısası, aşılması (u: ne yazık ki) güç ama istenendir.

edit: editleyim dedim; amma uzun, biraz da bozukumsu cümleler kurmuşum sanki diye ama üşendim. okuyanlar kusura bakmasın artık. bir dahakine.