kibris ta ilk gun

geçitkale havaalanına indiyseniz daha da bi agır olur bu gün. sonra ydü ulaşımdan birinin elinde tuttugu kartoneti gorunce ''aa beni almaya gelmişler'' diye sevinirken bi bakarsınızki orda saatlerdir bekleyen başkaları da var.. sonra servise geçilir, kafa karışık tabi sağ tarafta kapı falan aranır(u: bana olmuştu walla) okula gelinir, her şeyin resmini çeken capon turist gibi cama yapışmış vaziyette okulu izlerken baraka kılıklı biyerin onunde durulur(u: 3.yurt arka kapısı).. servisten inip yurt görevlileri tarafından odalara postalandıktan sonra yavaş yavaş iç ses devreye girmeye başlar. allahım nerdeyim ben - allahım neden ben - şaka dimi bu gibi cumleleri o gun cok kullandım içimden..

burda yaşadığım her gunu unutabilirim ama ilk gunu asla(u: maalesef)