kibris

yalnız kalmak, görünmez olmak istediğimde kaçıp saklanacak yeri pek olmasa da; kıbrıslı olduğum için sokağa çıkıpta tanınmamak istediğimde, küçük olmasından dolayı bunu imkansız hale getirse de; yollarda dilediğimce, düşünmeden, konuşmadan, selamlaşmadan, sadece özgürce yürüyebilceğim geniş kaldırımları olmasa da; berbat bir hükümete sahip olsa da; yine de doğup büyüdüğüm, içimden canımdan bir parça olan, denizine, kumsalına ve güneşinin batışına her seferinde hayran bırakan ada.

Özgürlük.

4 yıldır öldürmeyen şey güçlendirir mantıgıyla tutunmaya çalıştıgım ada. sorgulamanın sınırlarını zorluyor bünyede. üstüne gidilmeyecek 2 soru ise ; neden? ve pektabi neçin? (u: ne için)

genelde buradaki öğrencilerin ve iscilerin cehennem gözüyle baktığı ama aslında öyle olmayan akdenizin incisi.eger yanlıs egitim politikalarından vazgecilirse ve burası tamamen egitim ve turizm adası olursa o zaman ilerde cocuklarımızı gonderebilecegımız yer.tavsiyem iyi yanlarını gorun ve buraya adapte olup lanet etmeden yasayın(u: insan ekmegini yediği yere lanet etmez) (u: burayı siz tercih ettiniz) (u: haa varsa turkiyede adam gibi biyer kazanacakken ilim irfan yuvası güzel ortam diye kandırılarak buraya gelen onu bilemem)

trafiği soldan akan memleket.

yıllarca karşıdan karşıya geçerken önce sola sonra sağa bakan ve bu daha çocuk yaşta beyinlerine kazınan bir nesle biraz ters gelen tadı gazı kaçmış kolaya benzeyen ülkecik.

ailemin beni buraya göndermekle ödüllendiriğini düşündüğü

bnm yanlışlıkla cezalandırdıklarını düşündüğüm tek tarafı kanla çizilmiş bi sınırla,3 tarafı denizle çevrili küçük kara parçası..

benim gibi bolca öss mağduru arkadaş içeren bir ada .

dinginliğine, vurdumduymazlığına, insanlarına fazlaca alışmış olduğumu şimdi şimdi anladığım küçük sarı yeşil, toz kokan turşucuk.

(bkz:mezuniyet sonrası türkiye ye adapte olamamak)

dört ay sonra resmen bi isteriyle ve coşkunlukla gidip, sadece ve sadece iki gün sonra kendini emanet gibi, bi yabancı gibi hissettirebilen de mi memleketmiş. yazıklar olsun sana.