ilk memleket yolculuğu zamanı aşırı heycan vericidir, hele birde uçak rötar yapmış ve o saatler daha ileriye atılmışsa "vay be rötar yapmasaydık şimdi şurdaydım buradaydım" nidaları atılır. ama zaman geçer kıbrısa bağlanılır son saatler normal gelir "hacı haftaya gelicem nasılsa bi kaç ay sonra dönücem nasılsa" duygusuyla takılınır. ama gün gelir ada da eğitim hayatı bitmiş diploma alınmış temelli gidiş vakti gelmiş ve son saatler kalmıştır, işte o zaman acı dolu buruk duygular kaplar içi ve kişinin mezun psikolojisi altına girdiği ilk dakikalardır kıbrıstaki son saatler.(u: mezun mu oldum)(u: hayır çok mezun yazar tanıdım)(u: valla çoğunun durumu vahim)