okuldaki ilk senenin sonunda sabah 5te havaalanına gideceğim taksinin beni ekmesi üzerine son care yurt masasında üzerinde isim olmayan, havaalanına 24 saat taksi hizmeti yazan bir kart bulmuştum ve beni almayı kabul etmişti. taksici hasan hakkında bütün bir sene bircok şey duyduğum icin adamı hic cağırmamıştım ve tanımıyordum. o sabah allahtan bizim yurttan bir cocuğu daha almıştı ve havaalanına doğru yola cıktık, adımı sordu kendi adını söyledi, hemşeriyiz dedi, uyanmadım. yolda birilerine daha uğramıştı ki birden kafama dank etti öndeki cocuğu dürttüm ve bu o hasan mı dedim! havaalanına giden yol uzadıkca uzadı, sonunda geldik ben kurtulduğuma o kadar sevinmiştim ki hemen uzaklaştım, check in sırasında beklerken birden arkamda belirdi, korkuyla irkildim! gel şurda bişeyler icelim dediğinde benim işim var deyip koşarak kactığım bir daha da okul bitene kadar görmediğim taksici. (u: şükürler olsun!)