elif şafak'ın pek meşhur kitabıdır. yine her zamanki gibi güzel bir dille yazılmıştır, uslubune laf edenin alnını karışlamak lazım. ancak kitapta ilahi aşkla insani aşk birbirine girmiş, hangisi daha kıymetli karıştırılmıştır. rumi ile şems arasında geçenler -yabancı kaynaklardan yararlanıldığı için belki de- mitler, efsaneler gibi olağanüstü hikayelerle abartılmış, hatta yer yer saptırılmış, ilahi aşk insani aşktan aşağı tutulmuş ki kitaba göre mevlana, şems'in isteğini yerine getirebilmek için Allah'ın isteğine aykırı davranmayı kabul ediyor(u: içki içme kısmında). kitaba göre şems, kimya'yı mutsuz ederek ne tür bir dervişlik yapıyor orası da ayrı mesele. evli bir kadın da aşk için evini kocasını terkediyor, orası da ayrı bir saçmalık, aşk gibi yüce bir duyguyu yaşlı ve mutsuz bir kadının aptal hevesleri ile karıştırmamak gerek. bazı şeylerin güzel olması için olağandışı şekilde abartılmaya ihtiyacı olmadığını düşünenlerden olduğum için kitabın bazı yerlerini masalsı, bazı yerlerini de saptırılmış bulduğumu belirtmeden geçemeyeceğim.