herhangi bir konu üzerinde gerçekleştirilen tartışmanın amacı genellikle karşısındakinin iyiliği doğrultusunda bir ikna çabası veya bilgi artırımı olmalıdır. ancak tartışma kültürünü -hadi buna inceden demokrasiyi de diyelim- sindirememiş karakterler tarafından, genellikle tartışmanın düzeyini de belirleyecek bu olgu daima göz ardı edilir ve yapılan tartışmalar daha çok diğer tarafa üstünlük ispatı amacı taşır. bundan sebeple de insanlar genellikle tartışırlarken karşısındakini anlamaya pek az çaba gösterir, bunun yerine karşısındakine verecekleri cevabı düşünürler. tartışmayı anlamaya çalışsalar bile bu daha çok karşısındakinin fikirlerinde acaba bir açık yakalayabilirmiyim mantığıyla hareket ettiklerindendir. dolayısıyla da bu durum tartışmanın içini dolduracak mantıkla hareket eden bireylerin konuştuğu şeylerin havada kalıp anlamını yitirmesine sebep olur.
bütün bunlardan dolayı da memleket sath-ı içinde yapılan tartışmalar içerik olarak karşılıklı laf sokmalardan ve tartışan bireylerin birbirlerini itham etmelerinden bir adım öteye dahi gidemez. Çünkü amaç genellikle üzüm yemekten ziyade bağcıyı dövmektir. bu yüzden de ülkemiz sınırları içinde yapılan tartışmalarda en ufak bir bilgi kırıntısına rastlamak yada tartışan taraflardan birbirlerine empati göstermelerini beklemek samanlıkta iğne aramayla eşit düzlemde yer almaktadır. tartışma adabı ise mazide kalan bir yaradır.
bütün bunlardan dolayı da memleket sath-ı içinde yapılan tartışmalar içerik olarak karşılıklı laf sokmalardan ve tartışan bireylerin birbirlerini itham etmelerinden bir adım öteye dahi gidemez. Çünkü amaç genellikle üzüm yemekten ziyade bağcıyı dövmektir. bu yüzden de ülkemiz sınırları içinde yapılan tartışmalarda en ufak bir bilgi kırıntısına rastlamak yada tartışan taraflardan birbirlerine empati göstermelerini beklemek samanlıkta iğne aramayla eşit düzlemde yer almaktadır. tartışma adabı ise mazide kalan bir yaradır.